Sinds ik met dit onderwerp besmet ben komen de meest bizarre verhalen langs. Het zijn onvoorstelbare horrormomenten, maar ook mooie ervaringen waar ik echt door word geraakt, zo mooi! Het is echt jammer dat er maar mondjesmaat echt openlijk over gesproken kan worden, want óf men is bang voor justitie, óf voor de familie of de buurt, óf men denkt dat je hier helemaal niet over mag praten.
Ik zelf heb er ook moeite mee, maar toch wil ik delen en zal dat ook doen.
De feiten verdraai ik, omdat ik de persoonlijke sfeer niet wil beschamen of kwetsen. De essentie blijft overeind. 
Ik heb de eervolle taak gehad om nu een aantal mensen te begeleiden in de weg naar de eigen verkozen dood en soms is die tot het einde gelopen en soms is er halverwege een andere weg ingelopen.
Allemaal goed. Het is de eigen regie die de weg wijst, soms bewegwijzerd door het toeval.
Maar, o, o, wat een hobbels zijn er soms op die weg.
Ik schrik daarvan.
Kinderen kunnen soms een zo totaal ander beeld hebben dan hun vader of moeder voor ogen hebben. Zij kunnen het mooie proces van hun ouder, zo in details uitgekiend en doordacht, achteraf zo bezoedelen met irreële gedachten en praatjes. Ze zijn meegenomen in de tijd dat het proces speelde en hoewel ze natuurlijk liever een ongelukkige ouder houden, gaan ze toch mee in de wens van die ouder en ze zijn ook eigenlijk wel blij dat hun ouder verlost is.
En dan toch allerlei verwijten naar mensen die alleen maar mee dachten, een helpende hand toestaken en het beste voor hadden.
Of, in een andere casus,  wat denk je van de zoektocht om een manier te vinden om je echtgenoot te helpen in die strijd die niet meer te winnen is. In een wanhopige poging worden allerlei middelen aangereikt om zijn einde te bespoedigen?
Handenvol met pillen, alles dat in huis te vinden is en dan daarna een kotsende en uit alle gaten lopen latende man over de vloer te vinden, die uiteindelijk wordt opgehaald…en gered(?).
Gered noemen ze dat, mijn God, wat is ‘redden’?
De strijd gaat weer door, met de dood in de ogen. Dan hoort ze weer dat twee flesjes met bepaalde druppels zouden kunnen helpen, maar ook dat levert alleen maar ellende op.
Is dat menslievendheid, is dat een uitgestoken hand? 
De reguliere hand die euthanasie zou kunnen toestaan wordt teruggetrokken en de liefde voor haar man is alleen nog maar: “Hoe kan hij rustig gaan?”
De wens gaat zo ver dat ze er zelfs voor in het gevang zou willen belanden, áls hij maar geholpen wordt. 
Ik ben hier zelf niet bij geweest, maar heb het van direct betrokkenen.
Uiteindelijk blijkt er toch een middel te zijn gekomen die het beoogde resultaat had.
Hij heeft het zelf kunnen innemen en was binnen het half uur dood en gelukkig zonder nare bijwerkingen. 

Hoe mooi kan de dood dan zijn en wat een heerlijke rust daarna……voor de overledene, maar zeker ook voor de nabestaanden.
R.I.P.