De afgelopen dagen was er in de media weer veel ophef over de dood in eigen regie. Op zondagavond (8 juni) schonk Nieuwsuur* hier uitgebreid aandacht aan en de maandagmorgen erop volgde op de radio standpunt.nl* met Ghislaine Plag.
Ik heb het nauwlettend gevolgd, want dat is het thema waar mijn leven zich op dit moment zo’n beetje rondom geleefd wordt. Ik raak er niet van los, mede ook door reacties van mensen die ik ontmoet en de gesprekken die daaruit ontstaan.
Ik leef de praktijk!
Eén zin die een van de bellers uitsprak in de radio-uitzending raakte voor mijn gevoel de kern voor de mensen waar ik mee geconfronteerd word.
Veel mensen willen niet voor een examen naar de huisarts en dan formulieren invullen en aan een soort verhoor blootgesteld worden.
Hun besluit staat vast: ‘ik wil niet meer leven, vertel me hoe ik eenvoudig een vredige dood kan sterven.’
Dat is volgens mij een van de belangrijkste redenen dat mensen zelf op onderzoek gaan en vooral ook in het buitenland (heb ik begrepen) de spullen vinden die een goed alternatief zijn voor de legale middelen die artsen gebruiken.
Dan zal het maar iets minder vredig zijn en met wat schokken gepaard gaan of blauw aanlopen. Maar daarvoor zijn ook weer middelen wel weer ergens verkrijgbaar. De mens is steeds meer autonoom en participerend bezig. Dat is ons toch geleerd door de regering.
En hoe meer informatie je kunt bemachtigen, hoe meer je voorbereid kunt zijn op een verantwoorde daad/dood. Ook voor de omstanders of de vinders is dat enorm belangrijk.
Want o, wat een ellende kom ik telkens weer tegen bij de niet zorgvuldig bedachte en voorbereide zelfdodingen.
Laatst weer een zaak van lichamen die dan ergens een week liggen in een omgeving waar ook anderen wonen. Kun je je de stank en de vliegen voorstellen?
De mensen zijn dood, dat hebben ze gewild, maar de rotzooi die ze aan anderen achterlaten, dat krijgt geen aandacht. We kennen allemaal de verhangingen, vergassingen en de trein als instrument. Maar de mensen die ze weer van dat touw af moeten halen, de vinders van de uit elkaargespatte lichamen op het spoor, soms zijn het kinderen die een heel leven met dat beeld moeten leven.
Maar bij de dokter kwamen ze niet door het examen heen….
Dan zelf maar het wiel uitvinden.
En dan kun je wel blijven schreeuwen dat dit niet mag, dat dit niet kan!
Maar je kunt ook voorlichting geven en zorgen dat het in eigen regie ook goed kan gaan.
We weten, of kunnen weten:
…..dat je pijnstillers vooraf in kan nemen, dat je een antibraakmiddel moet nemen en waar dat te koop is. Overigens dient de dokter deze bij een legale euthanasie ook toe, heb ik mij laten vertellen.
…..dat je krijgt te horen hoe het verloopt (informatie is in het boek van Nitschke) en
…..dat je dat met familie of andere vertrouwelingen bespreekt wat ze kunnen aantreffen.
Dan ben je, ook als je het zelf doet, verantwoord bezig.
Door hiermee bezig te zijn, krijg ik van alle kanten heel veel informatie en als ik het kan krijgen kan iedereen dat krijgen.
Maar als ik bepaalde informatie deel ben ik strafbaar, het is zó krom!
De CLW had dit allemaal centraal willen organiseren, hoe mooi was dat geweest, maar is helaas teruggefloten door het OM.
Is hiermee het OM (of de staat) mogelijk schuldig aan al die randverschijnselen die de zelfmoorden nu met zich meebrengen? Vraag maar aan de politie en aan Slachtofferhulp Nederland wat ze allemaal tegenkomen, het is afschuwelijk.

Ik hoop dat ik een steentje kan bijdragen waar ik kan en in de besloten muren van een huiskamer bij mensen thuis wordt er soms meer gezegd dan dat ik wettelijk mag, maar de glimlach die ik krijg en de last die ik van schouders zie vallen is voor mij de reden om er mee door te gaan. 

*Nieuwsuur
*Radio 1, standpunt.nl

Nagekomen:
Interview van Roel Hemmen met Job Cohen (11 juli)
‘Wij willen dat middel ook wel!’
uitzending beluisteren 

Heb jij voorbeelden van gruwelijke zelfdodingen waar onschuldige getuigen de gevolgen van moeten dragen? Laat ze hieronder achter, of via een persoonlijke mail, Zie contactpagina