Door met dit onderwerp bezig te zijn spreek ik best veel mensen en wat me opvalt is dat ze steeds komen met het verhaal dat ze het echt nog niet willen gebruiken, maar dat het rust geeft en vooral ook ruimte om er niet meer mee bezig te zijn. 
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat het lethale middel hen juist meer LEVEN geeft.
Raar hè?
Het middel om het leven uit te stappen geeft de moed om in het leven te blijven.
Het ontroert me.

Verder onderzoek zou wel eens verrassende resultaten op kunnen leveren en vanuit een hypothetische gedachte stel ik me voor dat 80% van de bezitters het middel nooit gebruikt. Dat kan zijn doordat ze een natuurlijke dood sterven, maar ook omdat er voortschrijdend inzicht komt en omdat die bekende panelen gaan verschuiven.
De levensdrift is best heel erg sterk en ik hoor dan ook zinnen als: ‘Nee, nu nog niet, eerst nog de verjaardag van mijn kleindochter, of: ‘eerst nog Rome zien’.

Veel vragen zou ik hebben aan die mensen die het middel ergens aan een verborgen plek in bewaring hebben gegeven. Een schat die een verborgen zekerheid geeft dat áls….
Vooral dat ‘áls’ hoor ik veel. Het Middel ligt daar. Zoals een aspirientje dat je hebt liggen voor áls je hoofdpijn krijgt. Maar rustig blijft liggen als je een keer hoofdpijn hebt, want ach, eigenlijk is het zo erg nog niet.
Zo blijft het Middel ook liggen voor als het leven té pijnlijk wordt. Want ach, zo erg is het nog niet. De mens kan vaak dan bij die krachtbron die de reden tot leven sterker laat zijn.

Het is maar zelden dat ik iemand tref die het al snel wil inzetten. 
Die mensen zijn er ook. Mensen die de pijn van het leven té sterk in zich gaan voelen, die elke morgen weer een dag van lijden tegemoet zien, eenzaam zijn en niemand hebben die hun taal spreekt, die écht luistert. En een gesprekje met en kopje thee en een wandelingetje lost dat niet op, écht niet!
Met wie kun je nu echt contact krijgen?
Op Twitter twitteren ze zich een ongeluk wie de enige is die dit onderwerp aanpakt, de CLW, de NVVE, het Centrum voor levensvragen. levenseindecounseler, enzovoort, enzovoort.
Maar bereiken ze de man in de straat?

Ze praten er niet over, want het is een geheim, maar o, wat zouden ze er graag met anderen, die het wel begrijpen op hun niveau, over in gesprek willen. Ieder vanuit zijn of haar eigen motivatie, maar praten over wat er in hen omgaat.
Ik voel me bevoorrecht.
Zo af en toe mag ik luisteren naar die stilgehouden redenen en gedachtes en dat is zo mooi! Ik zie in die gesprekken een katarsis die ook weer ruimte geeft omdat er gesproken mag worden zonder beoordeeld te worden, zonder dat er regels opgelegd worden.
Het is een moeilijk onderwerp, maar de gesprekken erover zijn voor mij lichtjes in de duisternis van dit vaak té zwaar ervaren thema. 

Graag wil ik de huiskamergesprekken weer nieuw leven inblazen. Gewoon hier thuis, in een veilige omgeving waar, vanuit de gedachte van de CLW,  op tafel mag komen wat zo diep verborgen in het hart leeft. Te merken dat je niet de enige bent en dat er anderen zijn die met dezelfde dingen lopen.

Dan werkt het Middel als middel tot gesprek.

Wil je erbij zijn, laat het weten. Mijn huiskamer is in Amersfoort.