1. De vraag voor dit stukje was:

Waarom had ik juist die ouders, wat is de reden daarvan?

Ik stel mij hierbij voor dat ik op mijn wolkje zit voordat het leven, waar ik nu inzit, begint.

Terwijl ik op mijn wolkje zit ben ik aan het mijmeren over het komende leven, dat toch wel eens weer zal komen. Ik voel het.
Ik mijmer over dat leven:
Ik wil mij vrij voelen en bevrijd zijn van alle knellende banden. Niet meer die prangende blikken in mijn nek die mij het gevoel geven dat ik het nooit goed doe, dat ik altijd de verkeerde dingen zeg en dat anderen het altijd beter weten.
Geen God die door de mensen bedacht is in dat komende leven en niet leven naar de regels zoals mensen die gemaakt hebben.
Vooral vaders en moeders hebben daar nogal eens een handje van om je op te dringen hoe zij denken en in het leven staan.
Ik wil authenticiteit en respect daarvoor.

Ik denk na over mijn vorige levens waarin dat zo’n prominente rol had gespeeld en ik nooit, nee NOOIT! aan mezelf was toegekomen.
Ik zie het leven dat gaat komen al in mijn wolkenwolk en ik droom weg naar de mogelijkheden.

Op dat moment komt er iemand naast mij zitten en ik kijk verbaasd naar hem op. Het is een ‘het’ , want in deze energie is het mannelijk of vrouwelijk niet aan de orde, maar hij verschijnt mij op dat als manlijke energie. En, heel praktisch, het schrijft ook gemakkelijker in een hij-vorm.
Hij kijkt mij vol vertrouwen aan.
‘Zo wil je dat?’ vraagt hij.
Ik knik en kijk hem verwachtingsvol aan. In dit wolkengebied zijn we er aan gewend dat gedachten niet privé zijn.
‘Je moet natuurlijk wel een vader en een moeder hebben, anders kun je niet geboren worden, toch?’
Ja, daar had hij gelijk in, ik kan niet zo maar naar beneden vliegen. Dan zou ik geen navel hebben, hihi en zou ik zo door de mand vallen. Die regel is universeel.
Dat ze dat van Maria en Jezus geloofden, dat is weer echt iets voor …nou ja, laat maar.
‘Als we nu eens ouders zoeken die geen geloof aanhangen, dan kun je daar ook niet mee besmet worden?’
‘Hé, dat is een goeie! En al verder denkend ratel ik eruit: ‘En dan ook geen armoede, maar gewoon mensen die hard werken en best wel genoeg hebben om van te leven.
De beelden komen tot stand in mijn wolkenjournaal en ik ga door: ‘Redelijk intelligent zodat ik hun brein kan erven in aanleg en….
‘Ja’, onderbreekt mijn gids mij, ‘maar….’ en ik zie hem denken.
‘Nou vooruit met de geit, wat heb je in mind, ik zie wel dat je aarzelt. Het mag natuurlijk weer niet té gemakkelijk zijn.
IK MOET NATUURLIJK WEER WAT LEREN ZEKER?’
‘JA! Je hebt het weer helemaal door. We zullen die ouders eens lekker atheïstisch laten zijn, dus het tegenovergestelde van wat jij wilt leren.
Dat wordt dan jouw uitdaging.
Je krijgt ze dus niet mee in jouw lessen en ontdekkingen en je zult je zo af en toe flink eenzaam voelen in dat gezin.’
‘Oh!?’ kan ik alleen maar uitbrengen. ‘En wat leer ik daar dan van?’
Alsof hij het ter plekke zit te bedenken gaat hij verder: ‘Je leert je eigen waarheden en wijsheden kennen en die zijn je dan niet aangereikt vanaf de aarde, maar vanuit hier, vanuit de kosmos. Eens kijken of jij daar naar ons kunt blijven luisteren, of ergens in dat leven weer kunt gaan luisteren.’
‘En dan moet ik natuurlijk eerst weer door die fase heen dat ik het oude mag afleggen. Ik ken het nu zo langzamerhand wel. Wat stop je dit keer in mijn rugzakje?’

Stilte

‘Dat mag jij dit keer zelf bedenken.’ En dat gezegd hebbende laat hij mij alleen.
Mijn woorden ‘ik zal er over denken’ worden niet meer gehoord en spatten in de wolken uiteen.
Ik heb huiswerk te doen.