vervolg verhalen:
Zelfdoding vriendin (1)
Ik ben de tel kwijt omdat ze in zulke grote getale voorbij zijn gekomen, gelukt, of niet gelukt en soms zelfs mislukt.
De eerste die op mijn netvlies verschijnt is er een die in mijn eigen huis gebeurde en gelukkig niet is gelukt.
Ik had een vriendin opgevangen in mijn huis omdat zij door een huwelijkscrisis ging. Ik woonde in een flat, zes hoog, op een hoek. Op een nacht hoorde ik gestommel en het was alsof mijn gast de weg kwijt was en op zoek was, al botsend en stotend door hal en gang.
Ik ging uit bed en zag haar in de gang bij de voordeur. Uiteraard vroeg ik wat zij ging doen, terwijl zij intussen de voordeur naar de galerij probeerde te openen. Drank, en mogelijk wiet, zorgde voor een ongecoördineerde motoriek waardoor zij de deur niet open kreeg. Ook haar reacties waren warrig en ik heb haar terug geleid naar haar bed.
Die nacht sliep ik met een oor luisterend naar wat er in huis gebeurde en gelukkig bleef het rustig.
De volgende dag heb ik haar gevraagd en inderdaad was ze op weg naar de balustrade, met het idee er af te springen. Hier was inderdaad drank en drugs die haar beeld hadden vertroebeld en haar impulsief hebben doen handelen.
Ze leeft nog steeds en het incident is ver weg in de vergetelheid vervaagd. En zij is nog steeds een goede vriendin.
Zelfdoding vriendin(2)
Ik was getrouwd met Han en we hadden vrienden die op een gegeven moment uit elkaar gingen. De vrouw, ik noem haar Rietje, had het daar erg moeilijk mee en we hadden lange gesprekken. Ze kon het ‘alleen zijn’ niet aan en worstelde heel erg om zich staande te houden.
Op een gegeven moment worden we gebeld en vertelt ze dat ze afscheid wil nemen van ons, omdat ze zodadelijk pillen in gaat nemen om er een eind aan te maken.
Ze woonde 30 kilometer bij ons vandaan en we zijn in de auto gesprongen en naar haar toe gereden. Net op tijd om haar naar een ziekenhuis te laten vervoeren waar haar maag werd leeggepompt.
We vroegen ons wel af of we daar goed aan hadden gedaan, maar we hebben direct gehandeld, eigenlijk zonder er lang bij stil te staan.
Gelukkig vertelde de jaren daarna dat we er wel goed aan hebben gedaan.
Zij heeft nog een andere man gevonden en heeft nog een aantal jaren gelukkig geleefd.
EGYPTE
Het was een bijzondere reis, o.l.v. Yvonne, een collega astrologe die ook (spirituele) reizen organiseerde.
De groep kwam eerst, een paar weken voor aanvang, bij elkaar om kennis te maken en het was een wonderlijke melange van personen.
Ik zal niet de gehele reis beschrijven, maar die momenten waarin ik inzichten kreeg door de reacties van mezelf.
Het was bij de tempel van Dendera dat ik bij betreding met mijn voeten in een kom ging staan waar vroeger voetwassingen gedaan werden.
Plotseling, out of the blue, kreeg ik een enorme huilbui. Het was niet te stuiten en kwam uit mijn tenen.
Gelukkig waren er al meer van dit soort reacties geweest in de groep bij andere plekken (dit had Yvonne al voorspeld) en werd ik respectvol opgevangen. Er werd mij aangeraden om rustig zelf de tempel door te lopen en te registreren wat er gebeurde.
Het enige dat ik steeds hoorde was het zinnetje: ‘Maar nu neem je het wel mee!’ Wat het precies was, is me tot op de dag van vandaag niet duidelijk, maar het leek te maken te hebben met ‘kennis’.
Buiten de tempel lagen allemaal sarcofagen en daar werd ik alsmaar naar toe getrokken. Er kwam een beeld in me op waarin ik in zo’n sarcofaag lag, maar nog wel leefde. Dat toelatend in mijn brein maakte dat ik een soort paniekaanval zou gaan krijgen. Gelukkig kon ik dat voorkomen en later ving de groep me op en kon ik het verhaal vertellen. Er kwamen geen concrete antwoorden.
De laatste dag, voordat we weer naar huis gingen, mochten we in de piramide, nog voor het publiek er in mocht en werden we geleid naar een ruimte waar het gewone publiek niet zo maar in mocht. Weer door smalle en lage gangen werden we naar de ‘dodenkamer’ geleid. Voor mij een helse tocht, want de lichte claustrofobie waaraan ik leed, had nu grootse vormen aangenomen. De groep was weer mijn redding. Ik voelde dat ik door moest zetten.
Eenmaal in de ruimte gingen de lantaarns uit en zouden we 10 minuten daar in het stikdonker blijven.
Ik heb het wonder boven wonder volgehouden. het was de laatste dag van ons verblijf in Egypte.
De eerste nacht thuis heb ik enorme angsten gehad, ik ben nog nooit zó bang geweest. Een hel was het.
Het was weer zo’n angst zonder aanleiding of reden, maar basaal vanuit een ‘zijn’ dat maar niet bewust kon worden.
Na al deze gebeurtenissen zijn de angsten stukken minder geworden en het komt zo af en toe nog even langs bij het in slaap vallen, maar is dan hanteerbaar.
De verklaring die ik er voor heb is dat ik eens levend ben begraven, mee in het graf met een farao of ander hooggeplaatst persoon. Dat deed men in die tijd, daar ben ik achtergekomen. Daar kwamen die angsten waarschijnlijk vandaan. Dat is zo’n gebeurtenis dat je mee kunt nemen uit vorige levens om er in dit leven iets mee te doen.
Ik ben tevreden met wat mij is overkomen en de inzichten die ik heb gekregen, totdat ik, hopelijk, weer verdere inzichten krijg aangereikt.
Of het waar is of niet is doet niet ter zaken, het heeft mij geholpen om van mijn angsten af te komen.