Nu mijn verhaal:

Ik was in een fase van mijn leven beland waarin van alle kanten het thema dood, sterven en alles wat daar aan hing, op mij af kwam. Het ging slecht met mijn moeder. De dood, die daarin uiteindelijk op de loer lag, kwam levensgroot mijn wereld binnen.
Ik zou overblijven als wees, als een persoon aan het eind van een doodlopende straat. Mijn broer was al overleden en hij had geen kinderen, ook mijn vader was in 1999 heengegaan en ikzelf heb ook geen kinderen. 
Vooropgesteld, ik had geen problemen meer met dood en sterven. Het is voor mij een overgaan naar een andere vorm, zonder te weten hoe dat er concreet uit zal gaan zien. Waar ik tegenop zag was dat er in mijn laatste fase niemand zou zijn van de directe familie. Wie zou er voor mij kunnen zorgen, wie ging er van mij erven, met wie kon ik daar ‘intiem’ over praten?
Een zwart gat doemde op. Ik behoor niet tot een kerk of geloofsgemeenschap, de familie was aardig uitgedund, maar, en dat moet gezegd worden, ik voelde mij ook niet zielig! Ik ga mij echt niet ergens bij aansluiten als dat niet volledig met mijn hart overeenkomt.
Toen kwam de Coöperatie voorbij, het sprak mij aan en daar vond ik aansluiting van mijn gevoelens. 
In eerste instantie was daar die ‘pil’ die in het vooruitzicht werd gesteld. Zo’n veilig idee te weten dat ergens iets in een laatje lag dat ik in eigen regie kon gebruiken als de tijd daar was. Ik vermoedde wel dat ik het waarschijnlijk nooit zou gaan gebruiken. Maar je weet maar nooit.
In tweede instantie bleken de mensen in die groep zo bewust om te gaan met dit thema en de ledenvergaderingen waren een soort thuiskomen bij gelijkgestemde zielen. Zij hadden hun eigen proces, net als ik, al doorlopen en konden er vrijuit praten over het, toch nog steeds onder het taboe vallende thema, dood en sterven onder eigen regie. Wat een verademing!

Toen kwam het middel X in zicht en ik was blij al langer lid te zijn. Ik gaf mij zelfs op om in een inkoopgroep te fungeren als begeleider voor een groep die het middel kon krijgen. Er was zelfs al een datum gepland om de details te bespreken.
Er was al veel ophef in de media, dat wel, maar het leek er op dat we binnen de grenzen van de wet en met uiterste zorgvuldigheid, ons plan konden gaan uitvoeren.
En toen was daar het 19-jarige meisje dat een middel had ontdekt om een eind aan haar wanhopige leven te maken. Dit werd gelieerd aan de CLW, hetgeen niet één op één kon worden gelinkt.
Ik vraag me in alle eerlijkheid af of die ouders liever hadden gezien dat ze voor de trein gesprongen had? (zie mijn blog over mijn ervaringen hiermee)
Het OM ging zich ermee bemoeien en de coöperatie werd afgeschilderd als een mogelijk criminele organisatie, niet alleen het bestuur, maar ook de leden, als ze doorgingen met het oorspronkelijke plan.
Die verantwoordelijkheid wilde het bestuur niet op zich nemen en heeft de procedure voor het middel X in de koelkast gezet.

Wat NU?
In 2018 zaten we daar middenin.
in 2019 is herroepen dat de CLW een criminele organisatie is, maar ze zijn nog met handen en voeten gebonden aan wat vanuit de overheid gedicteerd wordt. Er zijn diverse werkgroepen geweest die meerder kanten bekeken hebben en er is her en der wat op gang gekomen. Deels o.l.v. de CLW, deels ook in de wandelgangen. 

Ik ben intussen nauw betrokken bij de CLW en denk mee over verdere stappen, ik heb contact met veel leden en sta steeds weer open om dingen te gaan onderzoeken en communiceren.
WE LATEN HET ER NIET BIJ ZITTEN!

Ik heb intussen de huiskamergesprekken weer opgezet, hier in Amersfoort.
Als je belangstelling hebt kun je je op de pagina inschrijven voor de nieuwsbrief.